اشعار

ای داغـدار اصلی این روضـه ها بـیا            صاحب عـزای مـاتم کـرب و بـلا بیا

تنهـا امـید خـلـق جهان یابن فــاطـمه            ای مـنــتــهـای آرزوی اولـیـاء بــیــا

بـالا گـرفـتـه ایـم بـرایت دو دسـت را            ای مرد مـستجـاب قـنـوت و دعـا بیا

فـهـمیـده ایـم با هـمه دنیـا غـریـبـه ای            دیـگـر به جـان مـادرت ای آشـنـا بیا

از هیچکس به جز تو نداریم انتـظار            بر دست های توست فقـط چشم ما بیا

هـفـته به هـفته می گـذرد با خـیال تو            پس لا اقـل به حـرمت خـون خـدا بیا

بیش ازهزار سال تو خون گریه کرده ای            ای خـون جگر ز قامت زینب بیا بیا

عـرض ارادت کـم ما را قـبـول کـن            امـسـال هـم محــرم ما را قـبـول کـن

شب های درد بی کـسی ام را سحـر کنم            وقـتی به آن جـمـال جـمیـلت نظـر کنم

مـاه صــفــر رسـیـده و آقــا نـیــامـدی            این مـاه را چگـونه بـدون تو سـر کـنم

 دارم ز داغ دوری تـو پـیـر مـی شـوم             وقـتـش شده به سـوی تو آقـا سفـر کنم

 قربان شال مشکی ات ای صاحب عزا            از این همه مـصـیـبت تو دیده، تر کنم

 کی می شـود که ای هـمۀ آرزوی من            با دسـت تو لـباس عـزا را به بر کنـم؟

 هر روضه ای که می شنوم آه می کشم            بی تو میان روضه چه خاکی به سرکنم؟

 از بس که از نگاه تو خونابه می چکد            من هم روان ز دیـده ام اشک جگر کنم

 این اشک ها به زخم تو مرهم نمیشود            بـاید که فـکـر داروی زخـم دگـر کـنم

 آقا اجازه هست کمی روضه خوان شوم            یعـنی که نـاله های تـو را بیـشـتر کنم؟

 بـزم شـراب رفـتـن زیـنب روا نـبـود            از داغ عـمّــۀ تـو رخــم پـر اثـر کـنـم

ما گـدایـان و فـقـیـر ســر راه حـسنـیم            ما هــمه شـیـفـتـۀ نـیـم نگـــاه حـسـنیم

به همه موی سپیدان حــریمش سوگند            عـبد دلسوخـته و چــهــره سیاه حسنیم

همه هـستیم سـیاهی سپاهی که نداشت            پـش مــرگان عـلـمـدار سپــاه حـسنـیم

گر ندیــدیــم به دنیــا رخ زیـبـایش را            وقت جان دادن خود چشم به راه حسنیم

بـین تـاریکی دنـیـا نـظـری کرد به ما            ما هــدایت شده چــهــره مـــاه حسنـیم

روزها فکر من این است و همه شب سخنم

که همه عــمـــر بدهکــار نگـــاه حسنم

آبرو داده به ما یـــار خـــرابش نکنیم             با بـدیّ عمــل خـویـش عـذابـش نکنیم

از همه طعنه شنیده است بیائـید که ما            غـیــر یا سیـد الأبـرار خـطـابش نکنیم

تـا تـوانـسـتــه جــواب دل مــا را داده            حال، ما را به عزا خوانده جوابش نکنیم

مثل شمعی به هوای غـم مادر شد آب            کاش ما بیشتر از این دگـر آبش نکنیم

بر روی تک تک ما مادر او کرده حساب             گفته هرکس حسنی نیست حسابش نکنیم

فاطمه سوخت از این که حسنش یار نداشت

در مدینه أحدی با پسرش کـــار نداشت

مست عـشــقـم بگــذارید بگویم سخنی            نفـر چهـارم اصحاب کساء عشق منی

بت جنگ جمل از هیبت تو خورد زمین            با نگاه غضب آلود خودت بت شکنی

گـل ریحانه زهـــرا چه به روزت آمد            چه شده با جگر تو که چنین سبز تنی

خوب شد مادر تو زودتر از دنیا رفت            ورنه می دید جگرپاره و خونین دهنی

تیرباران شدی و از کـفنت هیـچ نماند            بهتر این است بگوئیم تو هم بی کـفنی

تیــرها تــا بــدن پـــاک تو را بوسیــدند

آن طرف ترهمه بر داغ تو می خندیدند

مـهـرت به کـائـنـات برابر نمی شود           داغـی ز مـاتـم تو فـزون تر نمی شود

از داغ جانگداز تو ای گوهر وجود           سنگ است هر دلی که مکدر نمی شود

ظلمی که بر تو رفت ز دست ستمگران           بر صـفـحۀ خـيـال مـصـوّر نمی شود

ای آنکه شد جنازه ات آماج تير کين           اين گـونه ظلـم با گـل پـرپر نمی شود

بی بهره از فــروغ ولای تو يا حسن           مشمول اين حديث پــيــمـبر نمی شود

فرمود ديده ای که کند گريه بر حسن           آن ديده کور وارد مـحـشـر نمی شود

دارم امـيـد بوسـۀ قـبـر تو در بـقـيـع           افـسوس می خورم که ميسر نمی شود

با اين ستم که بر تو و بر مدفنت رسد           ويـران چرا بنــاي ستمگر نمی شود؟

آن را چه دوستی است مويّد که ديده اش           ازخون دل ز داغ حسن، تر نمی شود

بایـد مـرا گـلــیـم مـسـیــر نـگـار کرد           زیر قــدوم فــاطـمی‌ات خاکـسار کرد

مهـر تو را بـهـشـت بخـواهد نمی‌دهم            در ماجــرای عشـق نباید قُــمار کرد

فخرعلی و فاطمه بر تو عجیب نیست            وقتی خــدا به داشـتـنـت افـتخار کرد

هر چـنـد آفــریــده خـدا چهارده کریم            اما یکی از آن همه را سفره‌ دار کرد

ما را پــیــاده کــرد سر ســفــرۀ شـما            این کشتی حسین که ما را سوار کرد

خشمت نیاز نیست درآنجا که می‌شود            با قاسم تو قـافــله را تـار و مار کرد

ارزان تو را فروخت به حرف معاویه            زهری به کام تشنه تو روزه‌ دار کرد

زهری که می‌شکافت دل سنگ خاره را            در حیرتم که با جگـر تو چـکار کرد

زهرا شنیده بود تـنـت تیــر می‌خورد            تـابــوت را برای همین با جدار کرد

اگـر چه پـای فـراق تو پـیـرتـر گـشـتم            را بـبخـش عـزیـزم که زنـده برگـشـتم

شبـیـه شعـلـه شـمعـی اسـیـر سوسـویم            رسـیـده ام سـر خـاکت ولـی به زانـویـم

بیا که هر دو بگـریـیم جـای یکـدیگـر            برای روضه مـان در عـزای یکـدیگر

من از گلوی تو نالم؛ تو هم ز چشم ترم            من ازجبین تو گریم؛ تو هم به زخم سرم

من از اصابت آن سنگهای بی احساس            و از نگــاه یـتــیـمـت به نـیـزه عـبـاس

من از شکـستـن آن ابروی جـدا از هم            تو از جسارت آن دست های نامحــرم

همین بس است بگویم که زخم تسکین است            وگوشهای من از ضرب دست سنگین است

هـنـوز گــرد تـنـت ازدحـام مـی بـیـنـم            به سمت خـیـمه نگــاه حــرام می بـیـنـم

هر آنچه بود کـشیـده ز پیکـرت بُـردند            مرا ببخـش که دیـر آمدم سـرت بُـردند

مرا بـبخـش نبـودم سـر تو غـارت شد            کـنار مــادرم انـگـشتـر تـو غـارت شد

بالـم شـكـسـته، از پـرم چـيزی نگـويم            از كـوچ پُـر دردسـرم چـيـزی نگـويم

طوفان سختی باغ مان را زيرورو كرد            از لالـه هـای پـرپـرم چـيـزی نـگـويـم

حـق می دهـم نـشـنـاسی ام؛ امـا بـرادر             از آنچـه آمد بر سـرم، چـيزی نگـويم

وقت وداعِ آخرت، عـالم به هم ريخت             از شـيـون اهـل حـرم چـيـزی نگــويم

آتش گرفتن گرچه رسم وسنت ماست             از دامـن شـعـلـه ورم چـيـزی نگـويـم

بگـذار سـر بـستـه بمـاند روضه هـايم            از ماجـرای مـعـجـرم چـيـزی نـگـويم

كم سو تراز چشمان من،چشمان زهراست            از گـريـه هـای مـادرم چـيـزی نگـويم

آن صحنه های سهمگــين يادم نرفـتـه

افـتـادنـت از روی زين يــادم نــرفـته

از نعـل اسب و بوريـا چـيزی نگـويم            از آن غـروب پُـر بـلا چيــزی نگويم

در عصر عاشـورا الـنگــوهام گـم شد            از غــارت خـلـخـالـها چـيـزی نگـويم

گفتم به تو انگـشـتـرت را در بـيـاور!            از ســاربــان بـی حيــاء چيزی نگويم

شهر عـلی نشناخت بانوی خـودش را            از جـامـه هـای نـخ نـمـا چيزی نگويم

اي خيزران خورده، لبم بي حس تر از توست

از خاك برخيز و بگو كه اين سر از توست؟

از خـاطراتـم هـمـسـفـر چـيزی نگويم            حتی به شکـل مخـتصر چيزی نگويم

منزل به منزل، محملم در تيررس بود            از سنگـهـای خـيـره سر چيزی نگويم

حـتـماً خـبـر داری مـرا بـازار بـردند            آن هم مني كه…!؟بيشتر چيزی نگويم

از درد پهـلو لحـظه ای خوابم نمی برد            از گـريه هـايـم تا سحـر چيـزی نگويم

من در مديـنه طشت ديـدم، سر نديدم!            از كاخ شام وطشت زر چيزی نگويم

طفلي سكينه داشت جان ميداد ازترس            دق می كـنم اين بار اگر چيزی نگويم

ديدم كه ملعون تر از آن شامی، يزيد است            از جـمـلـۀ - باشد بـبر- چيزی نگـويم

شـرمـنده ام كه درد و دل كردم بـرادر

بی تـو چـگـونه خـانه بـرگـردم بـرادر

بسكه از آه، دل شـعـلـه ورت ميسوزد          با تــمــاشـاي تو قـلب پـدرت ميسوزد

اي جگر گوشۀ من شعله مزن بر جگرم          جگرم سوخت ز بسكه جگرت ميسوزد

زودتــر از همه پيـش پــدرت مي آيي          زودتر از همه شمع سحـرت ميسوزد

بعد من هرچه بلا هست سرت مي آيد          بعدمن واي كه پا تا به سرت ميسوزد

زير پــرهاي تو آرام گــرفـتــم بــابــا           حيف،ازشعلۀ در بال و پرت ميسوزد

گاه در كوچه اي از درد زمين مي افتي        گاه ازضرب كسي چشم ترت ميسوزد

 گاه يك نقش به يك روي تو جا ميگيرد         گاه يك زخم به روي دگرت ميسوزد

 گاه در پشت در خانه ي خود مي نالي         چشم وا ميكني و دورو برت ميسوزد

 يك طرف دست تو در پاي علي مي شكند         يك طرف دختركت پشت سرت ميسوزد

 از صداي تو در آن شعله علي مي فهمد          كه اگـر فــضـه نيايد پسرت ميسوزد

هركه يك دفعه سر اين سفره مهمان ميشود           مور هم باشد اگر روزی سليمان می شود

سر به زير انداختن ذاتش توسل كردن است           دردهای اين حرم ناگـفته درمان می شود

اين كريمان لطفشان هرچند آماده ست، ليك           نام مادر كه وسط باشد دو چندان می شود

ما پدر را خواستيم و از پسر خيرش رسيد            در رجب ها كاظمين ما خراسان می شود

ظاهـراً عـيـن امامی، باطناً پـيـغـمبری           هر كه می بيند تورا،از تو مسلمان می شود

نـسل مـوساييِ تو طبـع مسيحـا داشتـند           يك نفر از آنهمه پـير جـماران می شود

اين دلِ ما سينۀ ما، نه بگو اصلا بهشت           هركجا موسی ابن جعفر نيست زندان می شود

هرشاعری ست در تب تضمين چشم تو           از بس سرودنی ست مضامين چشم تو

چشم جهان به مقدمت ای عشق روشن است           از اولـيـن دقــايـق تـکــوين چـشـم تـو

از ابــتــدای خـلـقــت عـالـم از آن ازل           شيـعــه شـدم به شـيـوۀ آئـين چـشـم تو

می شد چه خوب نور خدا را نگاه کرد           از پشت پلکت از پس پرچين چشم تو

امشب شکـوه خُـلـد بـرين ديـدنـی شـده           وقتي شده ست منـظـر و آئينه چشم تو

گل کرده بر لب غـزلم باغی از رطب           امشب به لطف لهجـۀ شیـرین چشم تو

چشم تو آسـمان سـخـا و کـرامت است           آقا خـوشـا به حـال مسـاکـین چـشم تو

حالا دو خط دعا به لبم نقش بسته است           در انـتـظـار لـحـظـۀ آمیــن چـشـم تـو

آنان که خـاک را به نظـر کـیمـیا کـنند 

آیا شـود که گوشـۀ چـشـمی به ما کـنند

چه عـالـمی ست عـالـم بـاب الحـوائجی           با تـوست نـورِ اعـظـم باب الحـوائجی

مهـر تو است حلـقـۀ وصل خدا و خلق           داری به دسـت خـاتـم باب الحـوائجـی

در عرش و فرش واسطۀ فیض و رحمتی           بر دوش تـوست پرچـم باب الحوائجی

در آسـتـانـۀ تو کـسـی نـا امـیـد نـیـست           آقـا بـرای مــا هــمـه باب الـحـوائجـی

بی شک شـفـیع ماست نگــاه رئوف تو           در رسـتـخـیـز واهـمه باب الحـوائجی

دیــوانـۀ سـخــای ابـا الـفـضـلـی تــوأم           مـانـنـد مـاه عـلـقــمـه بـاب الحـوائجـی

صحن و سرات غرق گل ياس می شود  

وقتي که مـيـهـمـان تو عـبـاس می شود

در سـاحـل سخـاوت دريـای کـاظـمـين           مـائـيم و خـاک پای مسيـحای کاظمين

با دست های خـالـی از اينجا نـمی رويم           مـا سـائـلــيـم، سـائـل آقـای کـاظـمـيـن

رشک بهشتيان شده حال کسی که هست           گـوشه نـشين جـنّت الاعـلای کاظمين

نـور الـهـی از هـمـه جا مـوج می زنـد           توحـيدی است بسکه سـراپای کاظمين

داریم در جـوار حـرم، حـق آب و گِـل           خـاتون شهـر ما شده زهـرای کاظمین

ما ريزه خوار صحن و سرای کريمه ايم

اين افـتـخـار ماست، گـدای کـريـمـه ايم

از طعـنه های دشمن نادان چه مي‌کشيد           بين کوير، حضرت باران چه مي‌کشيد

در بـنـد ظـلـم و کـيـنۀ قـوم ستمـگـری           تـنهـا پـنـاه عـالـم امـکـان چه مي‌کشيد

خورشيد عشق و رحمت و نور وسخا وجود           در بين اين قـبيلۀ عصيان چه مي‌کشيد

بـا پـيکـرش چه کـرده تب تـازيـانـه هـا           با حال خسته گوشۀ زندان چه مي‌کشيد

شکر خدا که دختـر مـظـلـومه اش نديد           باباي بی شکيب و پريشان چه مي‌کشيد

امـا دلـم گــرفـتــه ز انــدوه ديــگــری           طفل سه ساله گوشۀ ويران چه مي‌کشيد

بـا ديـدن سـر پـدرش در مـيـان طـشت           هنگام بوسه برلب عطشان چه مي‌کشيد

وقتی که ديد چشم کـبودش در آن ميان           خـونين شده تلاوت قـرآن چه مي‌کشيد

می گفت با لب پر از آهی که جان نداشت:

ای کاش هيچ سنگـدلی خيزران نداشت

نامش محـمد است و لقب باقـرالعـلوم           عـالِـم تـرین رجـال عرب باقـرالعـلـوم

در روز اولی که قدم در جهان گذاشت            گردیده است فـخـر عرب، باقرالعلوم

تا اینکه می برم به زبان نام اطهـرش            شیرین شود دهان چو رطب؛ باقرالعلوم

تـابـنده تـر ز او نـبـود کس میان روز            زیـبـاتـرین سـتـاره شب باقـرالـعـلـوم

روح عبادت از پدرش زین العـابدین            از عـمّ خـود گـرفـتـه ادب باقر العلوم

جابر کمی ز عـلم شما ارث برده است

یک قطره ای ز جام شراب تو خورده است

مولا! نفس زدی و دوعالم درست شد           از آن گِــل وجــود تــو آدم درست شد

بسکه شما مـیـان مـنـا نـالـه کـرده ای            از گریه تو چـشـمه زمزم درست شد

از تار و پود و رشته پـیراهن عزات            بالای هر حـسـیـنیه پرچم درست شد

در مــاجـرای پـر غــم وادی کـربـلا            اشکت چکید و قطره شبنم درست شد

بانی روضه های عـطش! با حـمایتت            سـیـنـه زنـی مـاه مـحـرم درسـت شـد

هرکس که روضه ای ز شما گوش می کند

یک جرعه می ز دست شما نوش می کند

آقـا عـنـایـتـی بـده بر سـیـنـه نـالـه را           پُـر کن ز داغ کـربــبـلا این پـیـاله را

ای باغبان ساقـه شکـسـته به ما بگـو            داری به باغ سیـنه غـم چـنـد لالـه را

یا حـضرت غـریب بـمـیـرم برای تو            طی کرده ای چگونه تو این چند ساله را

دیدی که رأس جد غریبت به نیزه شد            دیدی به چشم خود شب غسل سه ساله را

دارم به سر زیـارت قــبـر بـقـیـع تـان           امضا بزن به دست خودت این قباله را

یا رب تو دیده را زغمش پر ز آب کن

ما را غـلام حضرت باقـر حساب کن

چشمی که در مصیـبـت تان تر نمی شود           شـایـسـتـه شـفــاعت حــیــدر نمی شود

چشم همیشه ابــریتان یک دلیــل داشت           هر مـاتـمی که مـاتـم مــادر نـمی شود

یک عمر خون دل بخورد هم کسی دگر           والله از تو پـــاره جـگر تـر نـمی شـود

یک چیزخواستی تو از این قوم پر فریب           گـفـتــنـد نـه کـنــار پـیـمـبـر نـمی شود

گل کرد بر جـنـازۀ تو زخـم سرخ تـیـر          هرگز گــلـی شـبـیه تو پـرپر نمی شود

پر شـد مـدیــنـه از تب داغ غـمـت ولی           با کــربــلا و کــوفـه بـرابـر نمی شود

دیگـر تـمـام قــامت زیـنب خـمـیـده بود           از بسکه روی نیـزه سر لاله دیده بود

زینب بیاور آخــرین رخـت کفن را           تا که کـفـن پـوشم تن سبـز حسن را

خالى است جاى مادرم تا که ببوسد           لبهاى ســرخ یوسف گــل پیرهن را

قبل از سفر تا کربلا غارت نمودند            با تــیـرهاى پُر ز کینه هستِ من را

عبــاس را گویید تا بـیــرون بـیارد            آن تیرها که دوخـتـه تابوت و تن را

بیرون کشیدم تیر از پهلویش اى واى           کـردم زیــارت گـوئـیا اُمّ الحـسن را

پیـراهن خود را ز خـون او بشویید           حرفى از این تشییع با زینب نگویید

گل کـرده در زمین، کَـرَم آسـمانی ات           آغــوش باز می رسد از مهـربانی ات

دارد مــرا شبـیـه خودت پـیـر می کـند           جان برده از تـمام تـنم نیمه جانی ات

یوسف تـرین سـلالـۀ تـنهـا تر از هـمه           سبــزی رسیده تا به لب ارغـوانی ات

این گرد پیری از اثر داغ کوچه است           بر موی تو نشسته ز فصل جوانی ات

بــایــد که گـفـت هیئـت سـیّار مـادری           خرج عـزا شدی و خدای تو بانی ات

زهر از حرارت جگـرت آب می شود           می گـرید از شرار غــم نـاگهـانی ات

زینب به پای تشت تو از دست میرود           رو می شود جـراحت زخـم نهانی ات

آقای زهر خورده چه شد تیر خورده ای؟           چیزی نمانده از بـدن اسـتخــوانی ات

همرنگ پـائـيزى ولى فـصـل بهـارى           سبــزينه پــوش خطه زرين تــبارى

جود وكرم بيرون منزل صف گرفتند           در كيسه آيا نان و خـرمايى ندارى؟

در گــرمدشت طعـنه ‏ها دل را نـيـاور           من كه نمى ‏بينم در اينجا سايه سارى

از خاطرات سرد و يخـبـندان ديـروز           امروز مانده جسم داغ و تب مدارى

بر زخمهــايى كه درون سينه تـوست           هرشب سحر با اشك مرهم می گذارى

يك كـربلا روضه به روى شـانه خود           توى گلو هم خيمه ‏اى از بغض دارى

دستم دخـيــل آن ضــريــح خـاكى تـو           شايد خـبـر از گـمشده مـرقــد بيارى

وقت زيـارت شد چـرا بـاران گـرفـته           خيس است چشم آسمان انگار، آرى

من نــذر كردم بعد از آنى كه بـمـيرم           مخفى شود قـبـرم به رسـم يادگـارى

خــدا به طالـع تان مُهــر پـادشاهـي زد           به سـيـنۀ احـدی دست رد نخواهی زد

در آسمان سخاوت يگـانـه خـورشيدی           تمــام زنــدگی ات را سه بار بخشيـدی

گدا ز كوی تو هرگـز نـرفته ناراضی           عزيز فاطمه! از بسكه دست و دل بازی

مدينه شاهد حــرفم : فــقــير سـرگشته           هميشه دست پُر از محضر تو برگشته

به لطف خنده تان شام غم سحـر گردد           نشــد كه ســائــل تان نا اميــد بـرگردد

خــدا بـه شـهـد لـبـت مـزۀ رطـب داده           كـــريـم آل محــمــد تــو را لـقـب داده

تبــسـم نمـكيـن ت چـقـدر شيـرين است           دوای درد يتيم  و فقير و مسكين است

خوشا به حال گدايی كه چون شما دارد           در اين حـرم چــقـدر او بـرو بيا دارد

به هر مسافر بی ســر پنــاه جــا دادی           به دست عاطفه حتی به سگ غذا دادی

گره گشايی ات ازكار خَلق،ارث علي است           مقام اولی جود و بخـششت ازلی است

به حج خانۀ دلـبر چه ســاده می رفـتی           همه ســواره ولی تو، پــيـاده می رفتی

شما ز بسكه كريم و گره گـشــا بـودی           دل كــويــر به فــكــر پــيـاده ها بـودی

امــام رأفــت دوران بــي مــرامی هــا           نشـسته ای سر يك سفـره با جـذامی ها

خيــال كن كه منــم  يك جــذامی ام آقـا           نــيــازمـنـد نــگــاه و ســلامــی ام آقــا

چقدر مـثل عـلـی از زمـانـه رنجـيـدی           سلام داده، جــواب ســلام نـشــنـيــدی

امام بــرهـۀ تــزويــرهــای بـسـيـاری            به وقت رفتن مسجد، زره به تن داری

كريــم شهـر مــديــنـه غــريب افـتـادم           به جان مادرت آقـا، بـرس به فــريـادم

قسم به حُرمت اين ماه حق نگاهی كن            به دست خالی اين مستحق نگاهی كن

بگيــر دست مـرا، دست بـستــه ام آقــا           ضرر زدم به خودم، ورشكـسـته ام آقا

دل از حساب قـنوت تو سود می گـيرد           دعاي دست رحيمت چه زود ميگيرد!

براي مــدح تو گــويند شعر احسـاسی           به واژه هاي «در» و«ميخ» و«كوچه» حساسی

چه شد غرور تو آقا شكست در كوچه           بگير دست مرا با خــودت ببـر كوچه

چه شد كه بغض گلوگير گوشه گيرت كرد           كدام حادثه اين گونه زود پــيرت كرد

چگونه اين همه غم در دل شما جا شد           بگو كه عاقبت آن گوشواره پـيدا شد؟

جــانــم فــدای لــحــظــۀ جــان دادن او           كار خودش را كرد آخر سر، زن او

مانند كـوچــه بـاز غــافـلـگـيــر گـشـتـه           بسیار جانسوز است ساکت مـاندن او

ازبس که خون آورده بالا گویی این بار           خون گریه دارد می کند پیــراهن او

كرببلا شد حـجـره اش، آن لحـظه ای که           از تشنگی شد تيـره چــشم روشن او

آقـا نـمی تـرسـد، خــدا می دانــد ايـن را           از شدت زهـر است می لـرزد تن او

فرزند زهـرا مثل زهـرا خون جگر شد           اين را روايت كــرد طــرز رفـتن او

ای كاش مثـل مـادرش شب دفـن می شد           تا تير بر جـسـمش نمی زد دشمن او

با اينكه غـمگــيـنـيــم، امّا شـكـر ديگـر           مخــفــی نشد مانـند زهــرا مــدفن او

آيا شده بــال و پــرت آتــش بگيــرد           هر چيز در دور و برت آتش بگيرد

آيا شده بـيــمــار بــاشی و نگــاهـت           از نـيـش خـنـد هـمسرت آتش بگـيرد

آيا شده يک روز گرم و وقت افطار           آبی بنوشی ... حنجــرت آتش بگيرد

آيا شده تـصويـری از مـادر بــبـينی            تا عــمر داری پيکـرت آتـش بگيرد

می گريم از روزی که می بينم برادر           در کوفه مــوی دختــرت آتش بگيرد

می گريم از روزی که می بينم برادر           از هرم خــاکستر سـرت آتش بگيرد

آه؛ از خنک های گـلويت بوسه ای ده           تا قبل از اينکه حنجـرت آتش بگيرد

آقا بس است ديگر مگو از شعله هايت          ترسم که جان خـواهـرت آتـش بگـيرد

زهر آتش شد و بر زخم دلی مضطر خورد          جـگـری ســوخته را تا نفس آخر خورد

زهـر سوزاند ولی بر جگرم هیچ نبود          آه از آن زخم که بر سینۀ پیغمبر خورد

زهر سوزاند ولی قاتلم عمری ست حسین          پنجه ای بود که بر برگ گل پرپر خورد

مادرم خورد زمین گرد وغباری برخاست          دست من بود که با نالۀ او بر سرخورد

خادمت پشت در قصر خبر می خواهد            از شب مبهم این فـتنه خبر می خواهد

کاش آن خوشه مسموم زبانش میگفت:           لب شیرین تو انگور مگر می خواهد؟

تو عبا روی سرت میکشی و پا به زمین            رفتنت تا به در خــانه هنر می خواهد

ای جگرگوشه که درحجرۀ غم تنهایی            زهر از جان تو انگار جگر می خواهد

دل تو سوخته از درد به خود می پـیچی            لب خـشـکـیـده تو دیـده تـر می خواهد

خوب شد اینکه جوادت به کـنارت آمد            پــدرِ از نفس افـتــاده پـسر می خواهد

لحـظـۀ رفـتن خـود در نظـرت می آمد            روضه مرد غریبی که نفر می خواهد

یـاد آن حـرف تو با ابن شـبـیب افـتادم            یاد آن دشنه که از جدّ تو سر می خواهد